Nadat ik bij
het lezen van Moyes’ boek Voor jou wat
tranen had gelaten, was ik erg benieuwd naar haar andere romans. Toen ik dit
boek in de bieb zag staan, moest ik ‘m dan ook gewoon meenemen – al was het
alleen maar voor de mooie omslag én het feit dat er liefdesbrieven in voorkomen!
Als je benieuwd bent naar mijn mening, lees dan snel verder.
Ellie werkt bij de krant, maar het afgelopen jaar zijn haar stukken
steeds slechter geworden. De reden? Haar relatie met John vreet al haar energie
op. Ze analyseert al zijn korte sms’jes tot ze erbij neervalt en denkt de hele
tijd aan hem. Het enige probleem is dat John een vrouw heeft... Als Ellie een mysterieuze liefdesbrief vindt uit 1960, trekt dat meteen
haar aandacht. Samen met archiefjongen Rory gaat ze op zoek naar meer – haar carrière hangt hier immers vanaf.
De brieven uit 1960 zijn gericht aan Jennifer Stirling. Jennifer leidt
het leventje van een echte luxepaardje: haar man verdient het geld en betaalt
daarmee ook een huishoudster, zodat zij zich kan bezighouden met het
organiseren van feestjes. Maar dan is Jennifer betrokken bij een auto-ongeluk
en raakt ze haar geheugen kwijt. Na het ongeluk heeft ze constant het idee dat
ze ergens anders thuishoort, en dat wordt alleen maar versterkt als ze
liefdesbrieven gericht aan zichzelf vindt. Wie was haar minnaar? Leeft hij nog?
En, het belangrijkste: zien ze elkaar ooit nog terug?
Dat het twee verschillende verhalen zijn die zich afspelen in nog meer
verschillende tijden, zorgde ervoor dat ik er wat moeilijk inkwam. Het boek
start met een stukje over Ellie, terwijl ze daarna een hele tijd niet meer te
zien is, en ook de jaren ’60-stukjes zijn niet bepaald chronologisch. In het
begin is het dus wel even puzzelen! Meer naar het einde toe mengen beide
verhalen zich wel meer. Ik vind het op zich een pluspunt dat er twee
hoofdpersonages zijn in verschillende tijden, zeker als die zich op een gegeven moment mengen, maar het eerste deel is dus wel even verwarrend.
Daarnaast heb je op de helft van het boek al een momentje dat je denkt dat de
grote vraag, die eigenlijk tot het einde bewaard had moeten worden, al
beantwoord is (terwijl dat achteraf reuze mee blijkt te vallen). De opbouw had wat mij betreft dus iets sterker gekund.
Hoewel ik moet zeggen dat ik me in beide personages niet heel goed kon
inleven, zijn ze toch heel realistisch beschreven. De schrijfstijl vond ik
trouwens sowieso heel fijn. Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar ik vind de
schrijfstijl een bepaalde magie bevatten die mooi past bij de cover van het
boek, en de romantiek van het verhaal, dat (in tegenstelling tot hoe het klinkt)
totaal niet oppervlakkig is. Ik moet wel zeggen dat ik de verhaallijn van Jennifer vele malen beter vond dan die van Ellie. Tja, de magie van het verleden, haha.
Toch vond ik het boek ook niet zo ontroerend als Voor jou, misschien omdat ik hier meer van verwachtte. Of, nou ja, omdat het einde hier iets blijer is. Dat boek zou ik dus eerder aanraden, maar
ook dit is wel een mooie roman. Niet een boek dat je absoluut moet lezen, maar wel zeker leuk als je wat tijd over hebt.
Dat was een goed einde van mijn recensie geweest, maar er mist nog iets.
Ik moet namelijk nog één kritiekpunt opnoemen, alleen ik weet niet of dat mis
is gegaan bij het schrijven zelf of bij de vertaling, vandaar dat ik het even
apart wil noemen. Rory, de jongen die Ellie helpt met het zoeken van de
brieven, heeft in de laatste scène ineens EEN ANDERE NAAM. Ik bedoel: hoe dan?!
Ik heb dit al eens eerder gehad bij een ander boek, alleen veranderde er toen
slechts één letter, terwijl dat er nu wel iets meer zijn, namelijk van Rory naar Ruaridh. Dus eh, bereid je er
mentaal op voor als je dit boek vertaald gaat lezen, anders beïnvloedt het je
mening misschien een beetje. En niet op een goede manier.
Heb jij weleens een liefdesbrief ontvangen?
Nothing great in the world was accomplished without
passion - Georg Wilhelm Friedrich Hegel
Misschien vind je dit ook leuk: