Eigenlijk slaat het namelijk helemaal nergens op, die toevoegingen aan zinnen. Lachen klinkt niet eens zo – als je lacht, klinkt je een stuk oncharmanter dan alleen haha (maar ja, hihihik kgg ga je ook niet opschrijven). En er zijn ook niet genoeg leestekens om uit te drukken hoe je met je ogen rolt en zo. Daar komt nog bij dat de ander nooit weet of het iets betekent. Als ik wel lach, typ ik haha, maar als ik niet lach ook. Dan hóórt het gewoon achter de zin.
Het probleem is: ik kom er niet vanaf. In mijn hoofd zit gewoon een stemmetje dat schreeuwt: 'Maaike, typ haha, of een smiley, anders kom je veel te bot over!' Dat is het denk ik, dat botte. Die kleine boosdoeners hebben de macht om zelfs een boze zin vriendelijk te laten klinken. Als iemand zonder smileys typt, heb ik meteen het idee dat diegene boos op me is. Wat natuurlijk onzin is – hoop ik dan meestal maar.
Het stopt pas zodra ik een gesprek teruglees en erachter kom dat ik in elke zin "haha" heb geschreven. Dan ga ik regels bedenken: oké, deze zin niet, dan mag het weer in de volgende. Of komt het dan alsnog over alsof ik lach om mezelf? En wat moet ik met formele mailtjes? Naar leraren hoor je geen smileys te sturen. Bovendien begrijpen opa en oma het ook niet als ik <3 typ. Maar mailtjes zonder smileys en haha's... die zijn toch saai?
Ja, het levert een hoop problemen op. Ik heb toevallig laatst het boek Mag ik je nummer even? van Sophie Kinsella opnieuw gelezen. Hoofdpersoon Poppy is hetzelfde als ik – zonder die grens met formele mailtjes dan. Haar soort-van-ik-bedoel-je-weet-dat-hij-haar-vriend-wordt-zelfs-al-is-ze-getrouwd vriend Sam constateerde dat ze te graag aardig gevonden wilde worden. Maar nee, dat is het niet bij mij. Ik ben ervan overtuigd dat ik gewoon besmet ben met de ongeneeslijke Tipium Emotios Haha-ziekte*. Oftewel: ik kom er nooit meer vanaf. Maar misschien moet ik het toch maar eens minder gaan doen, haha.
Het probleem is: ik kom er niet vanaf. In mijn hoofd zit gewoon een stemmetje dat schreeuwt: 'Maaike, typ haha, of een smiley, anders kom je veel te bot over!' Dat is het denk ik, dat botte. Die kleine boosdoeners hebben de macht om zelfs een boze zin vriendelijk te laten klinken. Als iemand zonder smileys typt, heb ik meteen het idee dat diegene boos op me is. Wat natuurlijk onzin is – hoop ik dan meestal maar.
Het stopt pas zodra ik een gesprek teruglees en erachter kom dat ik in elke zin "haha" heb geschreven. Dan ga ik regels bedenken: oké, deze zin niet, dan mag het weer in de volgende. Of komt het dan alsnog over alsof ik lach om mezelf? En wat moet ik met formele mailtjes? Naar leraren hoor je geen smileys te sturen. Bovendien begrijpen opa en oma het ook niet als ik <3 typ. Maar mailtjes zonder smileys en haha's... die zijn toch saai?
Ja, het levert een hoop problemen op. Ik heb toevallig laatst het boek Mag ik je nummer even? van Sophie Kinsella opnieuw gelezen. Hoofdpersoon Poppy is hetzelfde als ik – zonder die grens met formele mailtjes dan. Haar soort-van-ik-bedoel-je-weet-dat-hij-haar-vriend-wordt-zelfs-al-is-ze-getrouwd vriend Sam constateerde dat ze te graag aardig gevonden wilde worden. Maar nee, dat is het niet bij mij. Ik ben ervan overtuigd dat ik gewoon besmet ben met de ongeneeslijke Tipium Emotios Haha-ziekte*. Oftewel: ik kom er nooit meer vanaf. Maar misschien moet ik het toch maar eens minder gaan doen, haha.
Ben jij ook besmet met de Tipium Emotios Haha-ziekte?
* Ik hoop dat deze woorden niet echt iets betekenen. Anders: sorry, ik ben ook maar iemand die een Nederlands woord Latijn probeert te laten klinken omdat om de één of andere onverklaarbare redenen alle ziektes nog steeds Latijnse namen hebben. Geef toe, het klinkt Latijn toch?
* Ik hoop dat deze woorden niet echt iets betekenen. Anders: sorry, ik ben ook maar iemand die een Nederlands woord Latijn probeert te laten klinken omdat om de één of andere onverklaarbare redenen alle ziektes nog steeds Latijnse namen hebben. Geef toe, het klinkt Latijn toch?
The human race has one really effective weapon, and that is laughter - Mark Twain
Misschien vind je dit ook leuk:
Bron plaatje: Tumblr