Recensie: Vier plus één - Jojo Moyes

Toen ik Voor jou van Jojo Moyes las, moest ik huilen. (Niet omdat het zo'n slecht boek was, maar omdat het zielig was dus, hè.) Toen ik De laatste liefdesbrief las, was ik best wel teleurgesteld. Dat is nogal een verschil, dus was ik heel erg benieuwd wat ik van Moyes' nieuwste roman zou vinden! Inmiddels ligt Vier plus één in de winkels, en hier lees je mijn recensie.

Jess Thomas is een alleenstaande ouder. Omdat haar ex-man Marty geen alimentatie kan betalen, moet zij al jaren op een houtje bijten om toch zo goed mogelijk voor haar dochtertje Tanzie en stiefzoon Nicky te zorgen (het duurde even voor ik erachter kwam dat Nicky een jongen was). Beide kinderen zijn nogal buitenbeentjes: Nicky draagt mascara en wordt daarom regelmatig in elkaar geslagen, met als gevolg dat hij zich steeds meer terugtrekt. Tanzie is een wiskundig genie dat constant sommetjes maakt, maar zelfs met een beurs van 90% is er te weinig geld om haar naar een privéschool te sturen. Maar dan hoort Jess van een wiskundewedstrijd met als hoofdprijs maar liefst 5000 pond... in Schotland. Geld voor een trein is er niet en Jess kan niet autorijden, maar toch besluiten ze te gaan.
Ed is de eigenaar van een succesvolle onderneming, met een leven dat op rolletjes loopt. Maar dan begaat hij de fout om (weliswaar per ongeluk) handel met voorkennis in gang te zetten en stort zijn leven in. Als hij Jess en haar kinderen langs de weg ziet staan met hun illegale auto, besluit hij om ze 'gewoon' mee te nemen naar Schotland, en zo begint een onvergetelijke roadtrip... met alle gevolgen van dien.

De hoofdstukken worden afwisselend vanuit Jess, Tanzie, Ed en Nicky geschreven. In het begin kon ik er daarom wat moeilijk inkomen, omdat ik het verband nog niet zo zag. Aangezien dat precies hetzelfde leek te gaan als bij De laatste liefdesbrief, vreesde ik het ergste, maar gelukkig klaarde de mist in dit boek al veel sneller op. En als je er eenmaal in zit, zit je er ook echt in! Vier plus één kan ik niet anders omschrijven dan een achtbaan van emoties. Doorlezen, doorlezen, doorlezen! En dat is altijd positief, toch? (Althans, afgezien van de gevolgen voor mijn studiegedrag dan.)
Het enige waar ik me enigszins aan ergerde was dat het perspectief hij/zij-gericht was, maar het taalgebruik alsof het vanuit de ik-persoon was, beter gezegd: dat het taalgebruik kinderlijker werd als Tanzie 'aan het woord' was. Maar voor de rest was de schrijfstijl fijn, kon ik me goed inleven, en – nou ja, het klopte gewoon.
Niets overtreft Voor jou wat mij betreft, maar ook dit boek moet écht op je Sinterklaas- of Kerstlijstje! (Ach, wat klets ik ook... Je kunt het ook gewoon kopen.Nu. Meteen.)

Zou jij iemand die je nauwelijks kent meenemen naar de andere kant van het land?

Deze recensie is van een boek dat ik opgestuurd heb gekregen. Ik wil Uitgeverij De Fontein hier heel erg voor bedanken!

It is what you read when you don't have to that determines 
what you will be when you can't help it - Oscar Wilde

Bloglovin' - Twitter

Misschien vind je dit ook leuk:

Recensie: De laatste liefdesbrief - Jojo Moyes

Recensie: Dansen met herinneringen - Martin Gijzemijter

Recensie: Honderd namen - Cecelia Ahern

Recensie: Onvergetelijk - Liane Moriarty

Recensie: Verslingerd - Lisette Jonkman