Deze fase vindt plaats in De Eerste Week. Je fietst met een grote boog om de toeristen en andere fietsers heen, wil absoluut niet met muziek op fietsen omdat je bang bent dat je autotoeters mist en je wordt claustrofobisch in de grote groep voor het stoplicht. Maar tóch presteer je het om meteen op de eerste dag alle mogelijke verkeersregels te overtreden. (Of was ik daarin de enige? Nee, toch? Zeg maar van niet.) De Eerste Week kenmerkt zich overigens ook door verdwalen. Toen ik op de eerste introductiedag mijn school moest zien te vinden, heb ik zo’n drie rondjes gefietst om vervolgens te concluderen dat ik in eerste instantie gewoon goed had gezeten. Maar dat zegt misschien meer over mijn richtingsgevoel dan over Amsterdam.
2. Gewenning
Vrij snel na De Eerste Week ga je met muziek fietsen, word je steeds handiger in ontwijken van obstakels en begin je te genieten van de levendigheid om me heen. Bravo! Deze fase wordt spoedig vervolg door fase 3, namelijk:
3. Fascinatie
Hoe meer ontspannen je op je fiets zit, hoe meer details je gaan opvallen. Zo stopt de terugteller van het stoplicht meestal bij 5, om vervolgens op groen te springen, en is er één stoplicht dat werkelijk áltijd op rood staat als ik aan kom fietsen (als hij een keer groen is voel ik me net Superwoman). Op de ene brug is meer plek voor je fiets dan op de andere en oh, dat meisje naast me bij het stoplicht heeft een leuke fietsbel.
4. Angst, deel II
Als je zo gewend bent geraakt aan het fietsen, kun je onoplettend worden en dan gebeurt er weleens een ongelukje. Bij mij gebeurde dat maar liefst twee keer, gebeurtenissen die ook wel bekend staan als de Fietsincidenten en die deze vierde fase kenmerken. Oké, in mijn geval kwamen ze niet allebei door mijn onoplettendheid, maar ze veroorzaakten wel dat ik bij elk geluidje dacht dat er iemand (lees: ik) werd aangereden. Paranoïde? Hoezo?
5. Acceptatie
Ik ben nog lang niet zo ervaren als mensen die hun hele leven al in Amsterdam wonen, maar ik geloof dat ik na 2,5 maand toch al wel aardig ingeburgerd ben in het Amsterdamse fietsleven. Maar oké, sommige dingen zullen nooit verdwijnen. Neem nou mijn nieuwe fobie voor tramrails: ik ben als de dood dat mijn fietsband een keer blijft steken en ik zo plat als een dubbeltje word gereden. Amsterdam mag dan fietsvriendelijk zijn, maar of het ook fietservriendelijk is…
Wat is jouw grootste fietsblunder?
Life is like riding a bicycle: you don't fall off
unless you stop pedaling - Claude Pepper
(Hoe mooi ik die quote ook vind, hij geldt dus niet voor mij)
unless you stop pedaling - Claude Pepper
(Hoe mooi ik die quote ook vind, hij geldt dus niet voor mij)
Misschien vind je dit ook leuk: