De verhaallijn van het boek lijkt ontzettend op Sophie Kinsella's Ken je me nog?, dat anderhalf jaar eerder verscheen. Het verschil is dat Kinsella's boeken echte chicklits zijn, met meer humor, terwijl Moriarty meer neigt naar de roman. Meer humor was wel leuk geweest, maar ik miste het niet echt. Ook nu zat je tot de laatste bladzijden in spanning of haar man Nick terug zou komen of niet. En het boek laat je enorm realiseren dat er zoveel is veranderd sinds 1998. "Koekelen? Wat is dat?" (Googelen dus)
Hoewel ik persoonlijk niet zo'n fan ben van het hij/zij-perspectief en ik denk dat een ik-persoon het verhaal nog meer tot zijn recht had kunnen laten komen, belemmerde dit perspectief niet het inlevingsgehalte. Alice' frustratie over het ontbrekende geheugen kwam zo ontzettend goed over dat je bijna zelf zou denken dat je je geheugen kwijt bent. Dat is positief, maar wel o zo frustrerend!
Een leuk detail is dat het verhaal doorspekt is met blogposts van "overgrootmoeder" Frannie (voor de reden van de aanhalingstekens moet je het boek wel echt lezen), een enorm actieve vrouw in het bejaardentehuis die opgezadeld wordt met een nieuwe bewoner en daarover schrijft. Ook staan er stukken in uit "Elisabeths huiswerk voor dokter Hodges". Elisabeth' is Alice' zus, die al meerdere miskramen heeft gehad en een dagboek bijhoudt in opdracht van haar psychiater, waardoor je het verhaal ook van een andere kant ziet.
Wel viel het me op dat de tijd heel sloom ging: na tientallen bladzijden ben je nog steeds maar een dag na het ongeluk. Ook moet je op een bepaald moment zoveel van Alice' herinneringen tegelijk verwerken dat het een beetje te is. Het boek is niet onvergetelijk, maar wel zeker een aanrader!
Heb jij dit boek gelezen of wil je het nog lezen?
Time moves in one direction, memory
in another - William Gibson
in another - William Gibson
Misschien vind je dit ook leuk: